Mokıta

 Sanırım benim için en korkunç durum bu, kelimelerim tükendi. İçimi dökeceğim yazılar bile artık gerçekçi gelmiyorlar. Nereden başlayacağımı bilmediğim gibi bunun sonu ne zaman gelir onu da bilmiyorum. Ben tükendim, bittim, kırıldım, yanıldım, yalnızlığa sarıldım. Kelimelerin ahengi ile dans ettim çok fazlaca, sanırım artık dans etmekten yoruldum. Eskisi gibi değilim, aklımda o sözcükler kelimeleri kuramıyorum fazlaca. Bir alev yanar harlanır da sonunda sönmeye mahkûmdur ya hani öyle bir şey benimkisi.

    Ben yandım, beni harladılar üzerime daha fazla odun attılar. Tüm sıcaklığı hissettim bedenimde, sonra mı? Ben yavaşça sönmeye başladım. Ateş söner giderde altında kendinden koparıp havaya savurduğu külleri bırakır. Belki ben son küllerimi saldım karanlığın üzerine, usul usul süzülüyorum rüzgârlarda belki birinizin omzundan geçerim. Belki kıyafetinizde bir noktaya gelir küfürlerinizi sebebiyet veririm. Birilerinizin düşüncesine sebep olurum, sonra uçup gider kaybolurum bir yerlere. Bir toprak parçasının ucunda, denizin bir damlasında, bir ağacın kabuğuna yapışırım. Yok, olana kadar giderim sonrasında…

  Kelimelerin bittiği yerde burası, bundan sonrasında ne bir söz var. Ne söylenmeye layık şeyler, böyle kaldım yapayalnız, somut bedenin arkasında soyut olarak. Sonrası ne olur bilmem, ne yapabilirim bilmem, nasıl yazarım, nasıl bir şekilde karışırım kağıtlara bilmem. Şimdilik bundan ibaret…