Zifiri Karanlık:Uçurum

Saatlerdir yürüyordum. Nereye gittiğimin , ne yaptığımın hiçbir önemi yoktu. Çünkü bende bilmiyordum. Acınası küçük bir çocuk gibi , karanlığın zifirinde kaybolmuş gibi oradan oraya savuruyordum aciz bedenimi. Belkide uçurumdan bırakmak istiyordum ruhumu. Evet benim kalbimin ortasında koca bir uçurum var. Ve ben zifiri karanlığı kendime dost edinmiş ruhumu bu uçurumdan atmaya gelmiştim.
Elimdeki adrese son bir kez daha baktım ve kafamı kaldırdım. Gelmiştim. Ve içimdeki küçük bir adım daha yaklaştı uçurumun kenarına. Bakışlarımı önümdeki lüks eve yönelttim. Boş bir şekilde evi süzüyordum. Işıkları cıvıl cıvıldı. Acaba biraz sonra olacaklardan sonra halâ bu kadar güzel parlayabilecekler miydi? Açıkçası... Umrumda değil. Derin bir nefes alıp sonuma yada sona adım atacağım esnada arkamdan gelen telefon sesiyle irkildim. Az önceki cesaretim, öfkem bir anda gitmiş yok olmuş gibiydi. Korkuyla bakışlarımı arkamdaki yabancıya çevirdim.
Ve ben Mina belkide bilmeden bilmediğim bir hayata adım attım. İntikam ve hissizlikle çıktığım bu zifiri karanlıkta Ay kadar parlak , Ay kadar saf bir ışıkla yolumu aydınlatıp yoluma devam etmek mi ? Yoksa her zaman yanımda olan , beni yetiştiren zifiri karanlığıma ruhumu teslim mi etmek mi?