Kalp Kırığı

Küçük bir kız öldü, yetişin diye yalvaran
Yardım, yardım diye haykıran
Güneş doğmadı, dönmedi buraya
Yoğun dumanlar var, göğe uzanan
Sevgi bir kuş olup uçtu
Bulutlar küstü, yağmur yağmadı
Burada ölen kızın cesedini
Cehennem ateşleri yaktı
Küçük masum pembe bir yürek
İçinde denizleri aşan kahraman leylek
Küçük titrek bir gülüş
Kayboluyor zamanı yitirerek
Baba, baba diye bağırıyor
Yalnızlığının, karanlığında boğuluyor
Sen gelmedikçe bu küçük kız
Kendi sessizliğinde ölüyor...
***
Hani bir duygu vardır. Sanki senden bir şey çalınmıştır ve sen içinde onun boşluğunu hissediyorsundur. İşte ben tam bu durumdayım. Ama benden çalınan, o kadar büyük ki toparlanamıyorum, benden çalınan o kadar değerli ki unutamıyorum, en önemlisi de içimdeki boşluğu ne yaparsam yapayım dolduramıyorum.
***
Bir zamanlar sevgilim olan adam şu an karşımdaydı. Bana öyle bir bakıyordu ki neredeyse kendimi ona baktığım için suçlu hissedecektim. Şaşkınlığını üzerinden atar atmaz yanıma adımladı. İyice bana yaklaşınca durdu ve konuşmaya başladı."Git. Sana söylemiştim ama anlamamışsın sanırım. Bir daha seni çevremde görmeyeceğim Defne. Defol!" Her söylediği kelime sanki mümkünmüş gibi kalbimi binlerce parçaya bölüyordu. Canım o kadar yanıyordu ki buna katlanmaktansa ölmeyi tercih ederdim. "Ben, ben anladım." Bu sözlerimin ardından arkasını dönüp gitti. Yine beni bırakmıştı ve ben yine tek başıma kalmıştım.