kaybolan çocukluğum

ben hayatla 6 yaşım da tanıştım umut doluydu o küçücük yüreğim hedeflerim büyük hayalerim küçüktü yüreğim sığamıyordu bedenime çünkü okula başlayacaktım onun heyecanı sarmıştı o küçücük yüreğimi uyku tutmuyordu gözlerimi mutluluk tan bunun haberini arkadaşlarıma vereceğimi düşündükçe ayrı bir mutluydum sanki sabah olmayacak gibiydi geçmiyor zaman geçmek bilmiyordu ve sabah olmuştu çok yakın 5 arkadaşım vardı iclerin den bir arkadaşım la süt kardeştik yediğimiz ictimiz ayrı gitmezdi büyük an gelmişti benim için arkadaşlarıma okula ben de geliyorum sizlerle birlikte söyledim çok sevindik 5 arkadaşla birlikte kah kahahımız yükseliyordu başladık hayalerimi bir birimize anlatmaya başlamıştık ama hesaba hiç katmadım ve asla düşünmeyeceğim birşey olmuştu arkadaşlarım tedirgin korkmuş bir şekil de bana bakmaya başlamışlardı ne oldu deyince onlara burnun kanıyor dediler hafifçe burnuma dokundum gibi elerim kan la dolup taştı gorup ağlayarak annemin yanına gitim sonra kan kusmaya başladım kendim de değildim ama annemin ağlayişini duyuyordum sadece anne ne oluyor bana deyince o minik kanlı elerimi avuçlarının içine alarak öpüp ağlamaya başladı babam geldi sonra bir arkadaşıyla birlikte o zaman lar şırnak da imkanlar yoktu ve sadece bir doktur vardı imkanı olan başka yere giderlerdi benim gibi olmayan insanlarda çaresizlikte o doktora görünmek zorun da kalıyorlardı kan kusuyordum hala annemin