Καταστροφή

Τα σώματα μας συγκρούονται και η θερμοκρασία έχει ανέβει επικίνδυνα.Μπαίνει μέσα μου και γεμίζει κάθε εκατοστό του κορμιού μου.

"Είναι λάθος.Είσαι 10 χρόνια μεγαλύτερος μου." του λέω καθώς τα νύχια μου αφήνουν σημάδια στην πλάτη του.

"Είναι λάθος." συμφωνεί "Είσαι εκείνο το μυξιάρικο που σε σέρναμε με τον αδερφό σου επειδή μας έπριζαν οι δικοί μας." λέει και ωθεί για ακόμα μια φορά τον εαυτό του μέσα μου.

"Είναι λάθος..." λέω ξεψυχισμένα "Αρραβωνιάζεσαι."

"Είσαι λάθος...Το πιο σωστό." ψιθυρίζει και ενώνει τα χείλη μας.

Ο ήχος της εξώπορτας ακούγεται και πετάγομαι όρθια.Η φωνή της μαμάς του ακούγεται να καλωσορίζει κάποιον.

"Σκατά ποιός είναι;" τον ρωτάω έντρομη.
"Καλά Άννα δεν θυμάσαι;Σήμερα θα ερχόσασταν εδώ οικογενειακώς για να φάμε." απαντάει ψύχραιμος και αυτή η αναισθησία του αρχίζει να με εκνευρίζει.Πάνω βρίσκονται οι γονείς του και οι γονείς μου και ο κύριος μου είναι χαλαρός και ευδιάθετος ενώ εγώ κοντεύω να πάω από ανακοπή στα 18 μου χρόνια.

"Ηρέμησε η μάνα μου δεν έρχεται εδώ ποτέ.Είναι ο όροφος μου." προσπαθεί να με καθησυχάσει "Μην ξεχνάς πως υπάρχει και εδώ πόρτα για να βγεις στον