"Ειναι εκεινος με τα μακρυα μαλλια,εκεινος με το ομορφο χαμογελο,με τα μαυρα ματια,δεν ειναι τιποτα το ιδιαιτερο,δεν ειναι ασυνηθιστος,ολα μοιαζουν τοσο ομορφα πανω του,ολα οσα εχουν σχεση με εκεινον.Ειναι εκεινος που ψαχνω να βρω αναμεσα στο πληθος,εκεινος που ξεχωριζει,ξερω πως δεν θα μου ξεφυγει αν τον δω,ξερω οτι θα τον αναγνωρισω οπουδηποτε.Εκεινος που με κανει να ανατριχιαζω,η φωνη του,το αγγιγμα του,με διαπερνα ενα αισθημα ευτυχιας και ντροπης ταυτοχρονα.Υπαρχει λογος να ντρεπεσαι για την αγαπη;Θα επρεπε να ντρεπεσαι που αγαπας καποιον;Οι περισσοτεροι θα ελεγαν οχι,η αγαπη ειναι πανω απ'ολα,η αγαπη τα νικαει ολα κι ομως η λογικη αντιστοιχει στο "πρεπει".Εγω ομως τον ΑΓΑΠΩ!"
"Κλείσε τα μάτια σου" μου λέει στο άσχετο και πλέον ήρεμος. Προσπαθώ να χαλαρώσω τις ανάσες μου από την ένταση της στιγμής.
"Τι;" τον ρωτάω στην προσπάθεια μου να καταλάβω γιατί μου ζητάει κάτι τέτοιο.
"Κλείσε τα μάτια σου, Άντα" επαναλαμβάνει σοβαρός και ξεφύσαω.Κάνω αυτό που λέει και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
"Ωραία, τα έκλεισα. Τώρα;" τον ρωτάω τσιτωμένη χωρίς τα νεύρα που είχα να μου έχουν περάσει. Νιώθω την ανάσα του υπερβολικά κοντά στο πρόσωπο μου και τα χείλη του σχεδόν ακουμπούν τα δικά μου.
"Τι κάνεις Στέφανε;" αναφωνώ μόλις τα χέρια του μετακινουνται στην μέση μου.
" Σςς, σκάσε και φίλα με"
DON'T COPY THE STORY