Bir sokağın ortasında yürürken saçlarımı örten gölgenin o olduğunu biliyordum. Sokak lambası bile beni korumak istercesine yönünü bana çevirmişti. Nafileydi. Sönmüş alfabemdeki canımı yakan tek harfti ve öyle kalacaktı. Aslında çokta bir şey yapmıyordum. Kemanın telleri notalarda can bulurken ben sadece alfabemi düşünüyordum. Sokağı adımlarken hep o ses kulaklarımda çınlıyordu. Bu sadece ölüleri duyabileceği ezgiydi. Kurumuş boğazımı yumuşatmak için yutkundum ve şu sözleri kemanın ritmine uyarak mırıldandım. ''Melekler can verecek dudaklarımda biriktirdiğim paragraflarda.''All Rights Reserved
1 part