ARAMIZDA KALSIN

Seni büyüten insanların; yaşlandığını, hastalandığını ve öldüklerini görüyorsun. Hiçbirine müdehale etme şansın olmuyor. Acılarını dindiremiyorsun. Ne kadar yorucu ve yıpratıcı değil mi?

Kumsal; 17'li yaşlarının başında annesinin alzheimer hastası olduğunu öğrendi. Düzen sıfırlandı. Canına can katan, acısıyla/tatlısıyla 9 ay boyunca karnında taşıyan, onu bu yaşına kadar gözü gibi bakıp, büyüttüğü kadın bir gece ansızın ağırlaşan göz kapaklarına daha fazla dayanamadı ve gözlerini sonsuzluğa yumdu. O gece ev; Kumsal'ın çığlıklarıyla inledi. Daha önce hiç tatmadığı bu duyguyu ilk kez annesinde yaşamıştı. Damarlarında ki kan çoştu. Eti cımbızla parçalarınıyordu. O gece ilk kez ÖLÜM NİNNİSİni duydu kulaklarında.
Zaman durdu.
Perde kapandı.
Işıklar söndü.
Annesiyle hikayesi buraya kadardı...

Rüzgar; Annesi ile arasında olan göbek kordonu kesildiği andan itibaren yetimhanenin önüne bırakılan bir çocuktu. Annesinin, sütünün tadını hiç tadamadı. Ağladığı zamanlarda kokusuyla sakinleşmeye fırsatı olmadı. Bir kadın tarafından ilk terk edilişiydi ve farkında olamayacak kadar küçüktü. Farkına vardığı yaşlarda ise sorgulamadı. 18 yaşına gelmeden yetimhaneden ayrıldı.

Zaman; ölü bedenler için yeni bir sayfa açtı.
Şans mı tanıyordu? Bilinmez.