YANAN ELBET YAKAR

"Yalnızlık yavaş yavaş ruhuma işliyor. Herkes yavaş yavaş kayboluyor. Tam kaybettim derken ismi gibi her şeyi yakan bir Ateş çıktı karşıma ama bir kor gibi içimi yakacağını bilemezdim ki... Yalnızlığım bir rüzgar olup uçsaydı içindeki kor yangını söndürebilirdi. Gözlerindeki ateş sanki bu dünyadan nefret ediyor gibi ama uzun uzun bakınca kalbine zincirle bağlanmış çocuk yanını görüyorum. O çocuğun acı çığlıkları insanın içini acıtan türden ama o çocuk yanını kor ateşinde yakarak susturuyordu. O masum çocuğu..."

Karanlıkta kaybolan bir kızdı Vuslat. İçindeki karanlığı aydınlatmak için kime tutunuyorsa herkes onu bırakıp gitti. Tam yalnız kalmışken hayatına giren Ateş ile karanlığı, zifiri karanlık olacaktı ama Vuslat her şeye rağmen bağlanmıştı Ateşe...