Sonbaharın Saklı Ceneti

Hayata gözlerini açıyorsun.
Melek gibi bir kadının kollarındasın.
Gülümsüyorsun çünkü o an gülümsemek basit kalıyor.
Daha acının tadını ve rengini bilmiyorsun.
Duyduğun seslere anlam vermek istiyorsun.
Bir kadın sana adını fısıldıyor.
İşte o an sen kim olduğunu öğrenmeye başlıyorsun.
Belki de yaşamak zorunda olduğun hayata adım atıyorsun.
İlk adımını attığın da alkışlanıyorsun.
Düştüğünde koşuyorlar ve seni öpüp geçti diyorlar.
Ne kadar da kandırmaca bir başlangıç değil mi?
Seneler geçiyor büyüyüp kocaman bir adam oluyorsun.
Fakat bir şeyi kaybediyorsun önce gülüşünü sonra da o melek gibi kadını...
Boşluğa düşüyorsun, sorguluyorsun.
Ne yaptığını bilmez halde savruluyorsun.
İnsanlar sana boş öğütler veriyor. Her birinin ardında tek bir söz yatıyor.
"Geçti oğlum."
Garip olan ne biliyor musun?
Hiçbir zaman geçmeyeceğini biliyorsun.
İnsanların seni kandırmasına izin veriyorsun.
Neden mi?
Kanmaktan başka çaren yok.
Hayatını bitiren bir adamı geri döndüren bir kadın var mıdır?
İşte sonbaharım sen bu adamın hayata gülücük saçmasını öğrettin.
O küçük çocuk ellerini tuttu.
Sarıldın sen o çocuğa ömrü boyunca sadık kalacağını söyledin.
Kadının kokusu herkesten farklıydı.
Adamı bu kadar büyülemesine sebep veren tek şey kokusu değildi.
Kadının eşsiz güzelliği bile olamazdı.
"Sonra ne mi oldu?
Bitti tabi oğlum."

"Yanılıyorsun adamım, hikâyeler bittiği zaman başlar..."