"BENİ BANA VERİN "

Canım acıyor, yüreğim paramparça olmuş cam kırıklarıyla dolu.
yaşadığım onca şeyden sonra tekrar nasıl kavuşacam benliğime bilemiyorum. Dilim kelepçe, mürekkebim mabushane duvarları. Ne konuşabiliyor, ne yazabiliyorum. Ne yüreğim izin veriyor konuşmama. ne de duygularım izin veriyor yazmama. İnsanların benden çalmış oldukları BEN liğimi arıyorum ve kavuşacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Sessizliğim çok şey anlatıyor aslında Anlamak isteyene, görebilene, duyabilene...
Dört bir yanım aynalarla çevrili bir dünyanın içinde insanların benden kopardıkları "Ben" liğimi arıyorum ve kavuşacagım günü büyük bir umud ve sabırsızlıkla bekliyorum. Hangi aynaya baksam bambaşka Hayatlar okuyor, yeni yeni insanlarla tanışıyorum. Tanıştığım her yeni kişiye sorduğum tek soru oluyor genelde : "BENİ GÖRDÜNÜZMÜ?"
İnsanlarla hiçbir derdim yok benim. Onlardan istediğim tek şey : "BENİ BANA VERMELERİ"
Benliğimi, ruhumu, duygularımı aldılar. Canımın nasıl yandığını, yüreğimin nasıl paramparça olduğunu, sol yanıma ne kadar çok cam kırıkları saplandığını bilmiyorlar.
Ve ben şimdi tüm insanlara sesleniyorum:
" BENİ BANA VERİN " Yaşanmışlıklarımla, cam kırıklarımla, sessizliğimle, Benliğimle. " BENİ BANA VERİN."
...AYŞEGÜL...
Not: yazma konusunda asla iddayı değilim. benden daha guzel yazanlar ve bu işin uzmanları var elbette.
fakat ben sadece dilimin döndüğü, murekkebiminde yazabildiği ve duygularımında izin verdiği kadar yaşadığım ve içimden gelen tüm soyutlukları somutlaştırmaya calisiyorum.Burada da sizlerle paylaşmak istiyorum ara sıra... EN buyuk hayalım Bir kitap çıkabilmek ve burada sizlerden öğreneceğim cok seylerin olduğunu düşünuyorum.
Hersey icin teşekkürler...