ALAM

Kadın bir masal yazdı, ruhun ruhsuzuna. Masal Sonsuzca dillendi dillerde.
Adam bıçağın ucunu masal'a sapladı. Satırlardan oluk, oluk akan zehir, ruhuna Yemin edildi.
Masal adamın Yemini ile düğümlendi.

18 yaşına kadar nereden geldiğini benliğinin neden kimsesizlik ile boyandığını bilmiyordu, bilmemeye devam edecekti.
Boyandığı Kimsesizliğini yıkayacak Adama kadar.
Saf bir o kadar zeki küçük bir kız. Kendi hayatını yaşamaya devam edecek miydi? Yoksa her şeye rağmen kimsesizliğini yıkayacak Adama izin verecek miydi?

Birbirleri için evreni küle döndürecek kadar koyu. Ölümü ruhlarına kazıyacak kadar kırmızıydılar.

Dudakları yanağım boyunca dolandı. Kendine bir yol çizerek kulağıma doğru yanaştı, nefesini kulağıma üfledi ve sonra boğuk bir fısıltı çıktı o kutsal dudaklardan.
"Fısıldadım, hissettin mi?" Dedi, nefesi tenimi titretti. Ne fisıldamıştı içimde ki anlamsız titreşim ile ben de onun gibi fısıldadım.
"Neyi fisıldadın?" dedim sessizce.