Evet, tek başına bir kız... Nasıl yaşayabilir? Ya da nasıl başarabilir mi demeliyim?
Sıcak olan çay bardağına ellerimi koydum. Sıcaktı, gerçekten. Havanın, insanların, insanlığın aksine.
Sonunda babamın annemden sonra evlendiği üvey annem bir şekilde beni evden attırmanın yolunu bulmuştu. On yaşımdan beri felaketlerin ne demek olduğunu, zalimliği, vicdanı öğrendim.
Anka kuşu gibi yeniden küllerimden doğmayı öğrendim.
*Kapaktaki karakterlerin hikayeleri karakterlerle bir ilgisi yoktur*
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."