İnsanın küçüklüğü bir başka olur derlerdi de inanmazdım.Küçükken ağlarsın,istediğin şey ayağının dibine gelirdi.Küçükken adalet,huzur,en önemlisi güven ve mutluluk vardı.Büyüklerimiz derdi "keşke eskilere dönsek"diye.Ben ise küçükken hep büyümek isterdim.Şimdi büyüdüm,yalan insanları,huzursuzluğu,mutsuzluğu,ağlasan bile hicbirşeyin farklı olmayacağını anladım.Şimdi ise ben eskilere dönmek istiyorum..Anlatılması tabii zordu bazı şeyler,mesela;küçük olduğun için ses çıkaramıyordun bazı şeylere,doğrusunu bilsen bile inanmıyordu kimse sana,küçük olduğun için senden büyük olanlar seni istediği gibi ezebirdi.Ama büyünce hepsini susturabilirsin.Sadece büyük olmanın bir güzel yanı..BİZ KÜÇÜKKEN DAHA MUTLUYDUK BE ,NEDEN BÜYÜDÜK Kİ ??
"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir."
Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerdi.
Benim güzel bir hayatım vardı. Sevecen bir ailem vardı. Beni çok seven bir nişanlım. Gerçekleştireceğim hayallerim...
Sonra bir gün bir kaza geçirdim. İlk başta seslerim, sonra nişanlım, sonra ailem sırayla terk etti. En sonunda kazaya sebep olan kişi ile kaldım.
Sonra kalbim "Artık konuşma sırası bende" dediğinde bende sesizce onu dinlemeye başladım.