OYUN

Hiç Başlamamış Bir Aşkın Nöbetçileri Olduk sadece BİZ...

Onca olaya karşı kendimi aniden durulan bir deniz gibi hissediyorum. söyleyecek çok şeyim var aynı zaman da hiç bir şeyim yoktu.Sen karanlığın içinde sessiz ve ölümsüz bir nehirsin göz gözü görmüyor ve sen ilerliyorsun önümde nehir oda sensin ve o nehire düştüm ben,çöl kumları birbirine karıştı rüzgarın ağına takılarak sürüklenen yapraklara yağmurlar çarptı. Rüzgarı uğultusu ağaçların arasından tekrar yükselmişti,sanki yaşanmamış gibi tutulmayacak sözlerin verildiği o andan hiçbir iz kalmamıştı...Ama bu gece bu ıssızlığın içinde kaderin iz bırakmayan adımları düşmüştü.

"YORULDUM "deye fısıldadım. Yorulmuştum .
"Daha başlamadık ki oyun arkadaşım" dedi sakinlikle nasıl yapıyorsun anlamıyorum .
"Başlamasın o zaman " Koyu kahveler alev alev bana baktı. Yanıma dahada yaklaştı.Nefesi nefesimdeydi.
"Çok geç kaldın mahkum artık bedel zamanı"

Bir rüzgar esti .Saçlarım savruldu tıpkı geçmişim gibi yerle bir oldu.Şimdi ise bedeli ödeyen küçük kadın bedel ödetecekti. İçindeki küçük çocuk için.