Ako. Siya. Kami.

"What are you talking about, Tabitha? Hindi na nakakatuwa 'yang mga pinagsasasabi mo! Makikipag-break ka sakin? Akala ko ba tayo hanggang--"

"Aloquin, could you just stop? Ayoko na! Nahihirapan na ko! Palibhasa kasi hindi ikaw yung nasa posisyon ko kaya nagagawa mong magsalita ng ganyan."

"Then make me understand. Please, just tell me what I did. J-Just tell me what I did, what y-you did," Konting-konti na lang at tutulo na ang mga luha mula sa kanyang mga mata. Kung siya naiiyak, ako? Gusto ko nang mamatay, for the fact that this person, ang kauna-unahang taong nagparamdam sakin kung ano ang "love", is hurting because of me.

"I'm really sorry, Aloquin. But this isn't working anymore," Kahit medyo nangangatog pa ang mga binti ko, pinilit ko pa ring maglakad, tumakbo papalayo, to be exact. Wala na kong pakielam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko, anywhere would be fine, as long as I'm far from him.

I didn't even dare to look back. By doing this, I'm making myself clear, na ayoko na talaga. Yung tipong, parang wala na talaga akong feelings para sa kanya. Because if I turn around to look at him, sa malamang ay magmamakaawa lang siyang bawiin ko yung naging desisyon ko o kaya naman ay hindi niya ko titigilan through calls or text.

Hindi niya kasi talaga pwedeng malaman ang rason kung bakit ko 'to ginagawa. If he finds out about it, I'm sure I'll be hurting him more than I'm hurting him now. Siguro, napakamakasalanan kong tao para saktan ang isang tulad niya.

There's no way that I'll ever get over this, I'll never get over him. I'm pretty sure that this regret will forever bother me in my sleep, forever.

A teen fiction
Ako. Siya. Kami.
All rights reserved 2018