"Πως θες να προχωρήσουμε; Τι θα γίνει τώρα;" κατέβασα το κεφάλι μου ντροπαλά. Το χέρι του μεταφέρθηκε στο μάγουλο μου και με κούνησε ελαφρά για να βρεθούν τα βλέμματα μας για μία ακόμη φορά. Φοβάμαι λίγο την απάντηση του. "Δεν μπορείς να περιμένεις για λίγο; Αθόρυβα. Κανένας δεν χρειάζεται να γνωρίζει γι αυτό. Δεν είναι δουλειά τους άλλωστε. Έχουμε τόσα πολλά μπροστά μας. Αν το θέλουμε και οι δύο μπορεί να συμβεί, αρκεί να έχουμε απαλλαχτεί από όλα όσα μας κρατάνε μακριά" έχω ήδη χάσει το μυαλό μου. Αρκετά έχουν αποκαλυφθεί. Δεν υπάρχει λόγος να κάνω πίσω. "Εντάξει, θα περιμένω. Αρκεί να μην κάνεις κάτι το οποίο θα με πληγώσει" -Η Ανδρονίκη είναι 15 χρονών και πάει πρώτη λυκείου, ο Οδυσσέας είναι 16 χρονών και πάει δευτέρα λυκείου. Αρχίζει η καινούρια σχολική χρονιά, πολλά πρόκειται να γίνουν, είναι όμως έτοιμοι και οι δύο τους να τα ζήσουν; Είναι γραφτό να καταλήξουν μαζί ή ο εγωισμός θα νικήσει;