Barmen Kız

Demre, geldiği lüks ve büyük barın duvarlarını süzerken konuştu: "Hayatımda hiç barmenlik yapmadım."

Karan tepkisiz bir şekilde ellerini pantalon ceplerini geçirdi. "Öğrenirsin, zor değil. Sen sadece gece hayatına alışmaya bak; çünkü bundan sonra gece çalışıp gündüz uyuyan bir insan olacaksın."

Demre etrafı süzmeyi bırakıp mavi gibi gözlerini Karan'a çevirdi. "Benim gece hayatım hiçbir zaman olmadı. Alışmam çok zaman alacak, bunun için üzgünüm. Size iyi bir işçi olmak isterdim."

Karan omuz silkti: "Ol öyleyse, imkansız değil istemen yeterli."

Demre parmaklarıyla oynarken Karan'ın adını bile öğrenmediğini farketti. "Sizde mi burada çalışıyorsunuz?"

Karan bir kaç adım atarak Demre'nin karşısına geçmişti. Boyu 1.88 olan Karan'a bakabilmek için Demre başını kaldırıp gözlerini baktı, ondan korkmuştu. "Buranın müdürü benim, Bayan Kızıltan."

Demre bunu duyduktan sonra utanmıştı, bakışlarını çekip başını eğdi: "Affedin, sizinle arkadaş gibi konuştum."

"Önemi yok. Bundan sonra ona göre davranırsınız."

Demre saygılı biri olarak başını kaldırmadı ama onaylı bir şekilde yukarı aşağı sallamıştı. Karan Demre'nin saygısından dolayı gülümsemişti ama bunu ona tabiki belli etmedi.

Karan: "Şimdi iş başına."