"Liefste lot,
Laat me maar zitten in alle ellende, al is het om jouw in leven te houden."
"De koffie. Een lichte. Niet te bitter, met een goede scheut melk erbij en op smaak gebracht door enkele snufjes kaneel. Het rook hier net zoals elke andere ochtend naar die ene tas koffie..."
Een postmodern getint verhaal met een hoek af, een wereld waarin liefde, verdriet, geluk, waarheid, hoop, wanhoop,
rebellie, avontuur, toekomst, verleden, eigenaardige figuren, angst, moed, schuld, onschuld, vrijheid, ... geen grenzen kennen.
Dit is een verhaal dat bestaat uit knipsels van ideeën bij elkaar gevoegd waarvan ze al langer door mijn hoofd spoken. Veel leesplezier gewenst!
De droom van de mensheid is al sinds de oertijd om zoals vogels te kunnen zijn. Te kunne vliegen en vrij te kunnen zijn van al de rest. Ze zijn er tot op vandaag nog steeds niet in geslaagd zoals ze wilden. Ze kunne vliegen met een vliegtuig maar vrij zijn ze nog steeds niet.
Maar alles is anders waar ik vandaan kom. Ik leef nu 385 jaar op aarde. De mensheid heeft me veel geleerd. Op mijn planeet hebben we geen emoties dus ja, het was aanpassen. Ik ben niet voor niets omlaag naar aarde gekomen. Ik ben hier om te leren, mijn volk is aan het uitsterven. En we hebben de mensheid nodig om terug te komen.