Krzyk naznaczonej

~♡Taki sam jak prolog♡~

Zerwałam się z łóżka, spadając z niego. Ten okropny dźwięk, głos, który znów mnie nawiedzał, nie dawał spać. Spojrzałam na mój nadgarstek, nawet w mroku widać było czarny znak oka, którego tak nienawidziłam. Piekł, bolał...
Wzięłam w drugą dłoń moje włosy, z pięknych blond zrobiły się czarne jak smoła.
Nagle znów ten głos, ból na nadgarstu się wzmógł, nie wytrzymałam, krzyknęłam... Tego się obawiałam, wtem wszystko zaczęło rozmazywać, czułam ucisk w głowie, a znak zapłonął. Z moich oczu zaczęły cieknąć łzy, które przyprawiały mnie o cierpienie, zostawiając krwiste ślady na policzkach.

- Victoria! - do pokoju wbiegła moja mama. Podbiegła do mnie i przy mnie ukucnęła. Nie chciałam tego... Chciała mi pomóc, otrzeć zabójcze łzy.

- Nie! - krzyknęłam, wyciągając dłoń, aby kobieta się do mnie nie dostała.
Jednak dała radę, swoim kciukiem otarła mój mokry policzek.

Gwałtownie się cofnęła i zabrała rękę. Widziałam jak cierpi, ja odczułam ból w sercu, to ukłucie, ta pustka, wyrzuty sumienia, że sprawiam komuś taką krzywdę. Znów chciałam zapłakać, krzyknąć, ale nie chciałam ponownie sprowadzać na siebie zguby ani na mamę.

- Nie dotykaj mnie - wydusiłam w końcu, gdy wszystko się uspokoiło. - Nikt nie może tego robić, gdy krzyknę, gdy mam znak na ręku...

- Może... Może cię nawet uspokoić, ale nie ma go tu - wyznała, patrząc prosto w me śmiertelne oczy.