Özledim...
Ama bu sefer seni değil ,kendimi özledim
Benliğimi özledim
Gülüşümü,
Bakışımı,
Mutluluğumu,
Ben tam anlamıyla eski kendimi özledim
Her geçen gün öğreniyorum okuduğum; kitaplardan, romanlardan, sözlerden, şiirlerden, dinlediğim; şarkılardan...
Belki de kendinden öğreniyorum gerçekleri. Hissediyorum .Hayırlısı diyorum ama olmadı bak olmadı gelmedin hayırlısıyla istedim Seni Allahtan değilmiş" anladım"
Evet çok çok koyuyor gelmeyişin bana ama biliyorum benim sen de değerim hiç yok
kandırıyorum anca kendime önceden kanmazdım çünkü acı çekmezdim şimdi kanıyorum işte o yüzden kendimi özledim. Ama en çok da neyi özledim biliyor musun? Evet yine gönlüme söz geçiremedim ve yine seni çok özledim.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."