Yalanlardan Oyuncak

Ağlıyordum, neden ağladığımı bilmeden ...

Belki yaşayamadığım çocukluğum için ağlıyordum. Belki de sahip olamadığım ailem için ağlıyordum. Terk edilişim yüzündendi akan göz yaşlarım ... İlk defa, geriye umudum kalmamıştı. Onunla beraber yok olmuştu umudum, ölmüştü yanlızlığımda.

Belki bende ölmeliydim. Sahibinin mezarında bekleyen bir köpek gibi. Sadık bir şekilde, ona aitken..

Yada bir ışık bulmalıydım , ondan daha parlak...

Kendini seven yazarinizdan sevgilerle...