▪ATEŞ ADASI▪

Korkudan Ellerim tir tir titrerken bir yandan da ne yapacağımı düşünüyordum sahi şimdi ne yapacaktım? Arkadaşım onun elinde olmasa şimdiye basıp gitmiştim ama arkadaşım Onun ellerinde öylece çaresizce kıvranırken ben bu iri kaya'nın arkasında öylece saklanamazdım.

"Cidden bu kadar güçsüz müsün? O Kaya'nın arkasına saklanıp arkadaşının ölümünü izleyecek kadar mısın sen? Gel ve benimle savaş gerçi bu hoşuma gider ama sen bilirsin" hayatımda duyduğum en ürkütücü sesti resmen! Ama bu bir insan sesiydi belki de merhamet gösterir gitmemize izin verir.

"Benden günah gitti o zaman(!)"

Bir anda Ali'nin boynunu ısırınca kesinlikle bir yam yam olduğunu anladım "yardım et(!)" Ali'nin çaresiz sesi kulaklarımı işgal ederken böylece duramazdım olmaz. Dizime sakladığım bıçağımı çıkartıp hızla koşarak o yam yam'ın sırtına sapladım. Ali'yi bıraktı ama Ali ayakta duramadı ve yere çakıldı. Yam yam ise hâlâ ayakta dikiliyor hiç sırtına bıçak saplanmamış gibi öylece gülüyordu yüzünü göremesem de güldüğünü fark edebiliyordum.

"Cesaretini takdir ettim doğrusunu söylemek gerekirse buraya girenlerin hepsi kaçmayı denedi sonuç hep aynıydı ölüm... Cesur insanları severim. Şimdi bir seçim hakkın var. Ya kendini feda edeceksin. Ya da arkadaşını söz kaçmana müsaade ederim" ne diyordu bu böyle! Ölümden söz ediyoruz dimi şimdi? Ali'yi buraya ben sürüklediysem bir tek ben çıkartabilirim. "Onu bırak ben kalırım." dedim göz yaşlarımı dizginlemeye çalışarak. "Bana uyar iki saniye bekle arkadaşına çıkışa kadar eşlik edeceğim" bir anda ortadan kaybolmuştu. Ama nasıl olur Ali de yok yere düşen feneri alıp sağıma soluma baktım ama yok. Ensemde hissettiğim soğuk nefes ile ağzımdan çıkan çığlığa engel olamamıştım. "Şşş sakin ol sadece güzel bir anlaşma yapacağız seninle hayatına karşılık benim özgürlüğüm nasıl?