"[...] Możemy być tak puści
Jak moja klatka piersiowa, w środku tylko echo
Podążaj za mną jak lęki, które połykam
I topię we wszystkich moich błędach
Jedyne co wiem to to, że twoja skóra krwawiła
Niczym tusz kapiący z mojego pióra
Moje łóżko będzie okopem szkarłatnej czerwonej róży
I utonie we wszystkich moich błędach
Skóra na mojej skórze, cóż za cudowny grzech
Zabieram twój oddech, ale ty prosisz o więcej
Palcem wodzę po twoim ciele
Mówię „Dobranoc" i wychodzę [...]"
Elliot Jensen and Elliot Fintry have a lot in common. They share the same name, the same house, the same school, oh and they hate each other but, as they will quickly learn, there is a fine line between love and hate.