hayal kırıklığı

Anne yanlız kaldım bak yine
Konuşmak istiyorum
Dökmek istiyorum içindekilerini
Ağır geliyor yaşadıklarım
Zor geliyor artık sustuklarım
Dinlesin ses verdin diyorum senssizligime bile

Ama dili yok yanlızlığın
Ne söylesem yüzüme çarpıyor sen/n/ssizliğimde,
NERDESİN ANNE NERDESİN...

Ve ben yorgun bir yolcuyum çocuk
Heybemde geçmişten bir hüzün,
Bir avuç umut var geleceğe sakladığım...

Uzansam
Çocukluğuma dönsem
Acıyı sadece düşerken dizlerimde hissetsem
Sonra derinlerde gizlenmiş yaralarımı görsem
Ve yararsız kalsam
Bir bıçak darbesiyle...

Sonra da oyunlar oynasam sahnesiz, maskesiz
Her kötülükten uzak hiç bir şeyin farkında olmadan oyunlar oynasam...

Sonra büyüdüm
Ve farkettim ki
Bazılarına ne söylersem söyleyeyim
Nasıl anlatırsam anlatayım
Dilimde kelime
Gözümde yaş kalmazsa bile
Anlayacakları sadece kendi bildikleri ve istedikleri.

Ve dedim ki
Ne bekliyorsun Hak'tan korkmayan
Senden mi utanacak SUS/tum...

Bazen özenle kullanılmış kelimelerin bile anlamsız olduğu vakit
Dilimi susturmalıyım belki diye düşünüyorum
Hatta artık hiç konuşmamalıyım diyorum.
En kötü küfürleri sayarım kendime,
Olmadı bıçak dayarım ağzıma,
Sözler kadar keskin olmasada...

Ama ya şu her sözde
Kana/ya/n/yüreğimi nasıl susturabilirim DOSTLAR...

Şimdi maviye boyasam göğü
Herşeye yeniden başlasam
İçimde umutları yesertsem
Yeniden sevsem
Yeniden inansam
Hayaller kurup
Ve uçusam özgürlüğe bir kuş gibi...

Kimse almayacak mı
Maviyi göğümden,
Tebbesumlerimi yüreğimden.
Kimse kırmayacak mı kanadı mı
Al bu karanlık senin kaderin denmeyecek mi...!!!