BAL

01.03.2018

Bal'ın anısına.

Bir an önce onun yanına gitmeyi istiyordu. Kalbindeki bu acıyı geçirmesinde, kendisine yardım edecekti. Bir tek o iyi geliyordu. Geçirecekti. Geçirmek zorundaydı.

Onu, bu kadar zor bulmuşken, kaybetmesini neye yormalıydı?

Kalbindeki acı büyüyordu. Tökezleyerek bir duvara tutundu. Avuç içini kalbine koydu. Onu, tam burada hissediyordu sanki. Ama hissetmek yetmiyordu. Mutlaka saçlarını okşaması lazımdı kızın. Ya da onu omuzunda uyutması.

Gözlerini kapattı. O anda gök gürledi.

Yaradan ona kızmış mıydı?

Biraz sonra yağmur yağmaya başladığında, gözünden akan yaşı sakladığını için içinden kısa bir teşekkür etti.

"Bu bana son iyiliğin mi?" dedi. Birazda gülümsedi. O gülümsemesini severdi kızın. Sırf o seviyor diye, biraz daha gülümsedi. Yağmur hızlandı.

"Bak, sende ağlıyorsun. Benim gibi. Neden böyle birşey yaptın ki?" diye, fısıldadı. Senini kendi bile duymamıştı.

O duymuş muydu?

O hep duymuştu. Herşeye rağmen.

"Allah'ım, canı çok yanmış mıydı?"