Sert zemine çarptığında boğuk bir inilti çıktı dudaklarının arasından.. Hayatı film şeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden.En mutlu anları geliyordu gözlerinin önüne.. Onu en etkileyen olaylar.. Sonra kahkahalarını duyuyordu.. Ne garipti bu anılarının hemen hemen hepsi Çınarlaydı. Onun hayatı Çınar olmuştu demek ki ..
Etrafdaki bağırışmaları, sesleri duyuyor gibiydi, ama ayırt edemiyordu.Kime aitlerdi bilmiyordu.. Başının altına akan sıvıyı hiss ediyordu, tüm vücudunun uyuştuğunu da.. Ama tepki veremiyordu..Düşünemiyordu..Her taraf gitdikçe kararıyor, Sesler kayboluyordu.. Ölüm böyle bir şeydi her halde.. Ve Toprak ölüyordu ...
Bir ÇINAR ve TOPRAK Efsanesi..
"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle
"Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim
Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a
ldı
"Veremem....."
"Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....