URAĞAN | Karanlık Şehrin Uçurumu

"İçimden bir ses, bana o kişinin sen olduğunu söylüyor." diye fısıldadım. Gözleri benden uzaktı, ayın ışığıyla parlayan nehrin sularında dolanıyordu bakışları. Yavaşça kafasını bana çevirdi, dudaklarım o sırada düz bir çizgi halini almıştı. Onun muazzam bir şekilde yaptığı küçük hareketleri büyük bir sakinlikle izliyordum. Gözleri gözlerime tutundu, o sırada kalbimin ilk defa onun için bu kadar hızlı çarptığına şahit oldum. İlk defa ona böyle kuvvetli bir bağla çekiliyordum. Gözlerimi kaçırmadım, sadece ve daima gözlerine baktım. O güzel gözlerine...

"O ben olamam," demişti dudaklarını korkutucu bir sakinlikle hareket ettirerek. Üzülmüyordu. Hükümdar olma gibi bir isteği yoktu, bunu en başından beri görebiliyordum zaten. Tek amacı hayatta kalmaktı. Şaşırtıcı değildi. Ama oydu, hissediyordum. Geleceği değiştirecek adam oydu, bir şeyleri başarabilecek olan tek adam oydu.
Ondan başkası yoktu, olamazdı da.
İşte şimdi, bana geleceği görme yetisini bahşeden hislerim doğruyu söylüyordu.
Geleceği görebiliyordum ve o gelecekte bir umut vardı.

✯

Bu hikâyenin yaşamış kişi veya kişilerle, gerçek olaylarla bir ilgisi bulunmamaktadır.