Sükutun səsi

İnsanlar yalnızlığı düzgün anlamırlar. Bəziləri moda olsun deyə yalnız gəzər. Yada bəziləri yalnızlığı gözəl bir şey kimi görərlər. Heç kim yalnızlığı əsl anlamaz həqiqətən yalnız olana qədər..

Bəlkədə qəlbim bir mücrü idi. Bütün ağrılar orda gizli idi. Bütün xatirələt orda gizlənmişdi. Susurdum. Heç kimlə danışmaq istəmirdim. Bilirdim ki o mütləq bir gün geri gələcək. O gələcək və onun sağ olduğunu hər kəsə sübut edəcəm. Heç kim onun sağ olduğuna inanmır. Bir tək məndən başqa. Qoxusu ətrafa saçıldığı gecələr yuxudan oyadırdı məni. Onu görmürdüm zifri qaranlıq üzündən. Sakitcə saçlarımı sığallayır sonrada gedirdi. Heç kim onu görmürdü mənim kimi hiss etmirdi ona görə də mənə inanmırdılar. Qulaqlarıma sakitcə pıçıldayaraq deyirdi ki mütləq bir gün çıxacaq üzə. O üzə çıxana kimi otağımda qalmaq heç çıxamaq istəyirdim. Sadəcə otururdum. Başqa da bir şey edə bilmirdim. Yerimirdim. Ayaqlarım şikəst idi. Amma o məni şikəstkən də sevirdi. Məndə onu sevirdim. Ən çox da varlığını hiss edirdim. Yanımda, qəlbimdə, beynimdə...

bir müddət gəlməmişdi yanıma məni o vaxtlar çox qorxutmuşdu. Amma zamanla gəlmişdi. Məni unutmadığını bilirdi. Bəzi səhərlər qoxusu o qədər gözəl gəlirdi ki. Bəzən onun öldüyünə inanan valideyinlərimə əsəbləşirdim.
Onu son dəfə gördüyü anları xatırladım.
Gözəl saçları vardı. Gözəl gözləri təmkinli baxışları. Tələsərək evə getməli olduğunu dedi. Bu axşam yenə simendə olacağını dedi. Gecələr işləyirdi. Gülümsəyərək sağollaşmışdıq. Sonrası boşluqdu..

Böyük bir boşluq o gündən düz 1 il 5 ay keçirdi. Hər kəs onun öldüyünü dedi. Həmin gündən sonra isə ayaqlarım tutuldu. Xəstəxanada açmışdım. gözlərimi mənə dedikləri yalnız onun öldüyü idi. Gecə soyğunçular tərəfindən