Yalnızlık bir fenerse

Yalnızlık... Çok acımasız. Akşamları daha da dayanılmaz. Zaman gelir buna tahammul bile edemezsiz. İçini tutamaz, dağ başına çıkıp haykırmak istersin tüm cihana.
- Bu yalnızlık neden?
- Çevremde bu kadar insan varken ben neden yalnızım?
- Beni neden kimse anlamıyor?
Bunu kendine her akşam sorar durar , cevap bulamadan, umutsuzcasına uyumakla yetinirsin. Sanki hiç sabah olmuyacakmış gibi.
Ve yalnızlığın yüreğine nakış-nakış işlediği o an. O an ki, tenhalıktan kurtlulmak için okuduğun kitapların birinde sana ilaç olucak o esrarengiz cümleni bulursun. " Yalnızlık - insanoğluna Allahın bir lütfu".
Ve yazar devamında şöyle izah eder.
- Allah sevdiği kulunu dünyada yapayalnız birakır ki, bizler aslında hiç yalnız olmadığımızı anlayalım. Meğer ki, Rabbim Bizi Ne Kadar Seviyormuş.