Blue Eyes

Nong bata pa raw ako, lagi ako nagsasalita ng mag-isa.

Sinasabi ko na meron daw akong kinakausap na isang kaibigan na ako lang ang nakakakita.

Nong una raw iniisip nila na may kausap akong masamang espiritu o isang nilalang na ako lang nakakakita, pero bandang huli baka imaginary friend ko lang raw yon, na common na magkaroon kapag bata ka palang.

Pero sa totoo lang , hindi ko maalala ang mga yon.

Sabi nila Mama, na tumigil akong magsalita ng mag-isa noong 8 years old na ako.

Pero hindi nila alam na hindi ako tumigil na magsalita ng mag-isa, ang kaibahan lang ay wala akong kausap, literal na ako lang mag-isa ang kinakausap ko, pero syempre kapag ako lang mag-isa sa bahay, baka isipin pa nila Mama na nababaliw na ako.

Nakakabaliw nga isipin na mag-isa lang ako nagsasalita, pero I just remind you that I am perfectly normal, wala akong sapak sa utak okay.

It just became a habbit, and I don't know why and how it became a habbit.

Siguro dahil doon sa imaginary friend kong kuno raw nong bata pa ako.

Pero sa totoo lang, I have a feeling that when I'm talking to myself...

...somebody is actually listening.