- Reads 115
- Votes 4
- Parts 3
- Time 43m
Ongoing, First published Mar 20, 2018
Mature
Nong bata pa raw ako, lagi ako nagsasalita ng mag-isa. Sinasabi ko na meron daw akong kinakausap na isang kaibigan na ako lang ang nakakakita. Nong una raw iniisip nila na may kausap akong masamang espiritu o isang nilalang na ako lang nakakakita, pero bandang huli baka imaginary friend ko lang raw yon, na common na magkaroon kapag bata ka palang. Pero sa totoo lang , hindi ko maalala ang mga yon. Sabi nila Mama, na tumigil akong magsalita ng mag-isa noong 8 years old na ako. Pero hindi nila alam na hindi ako tumigil na magsalita ng mag-isa, ang kaibahan lang ay wala akong kausap, literal na ako lang mag-isa ang kinakausap ko, pero syempre kapag ako lang mag-isa sa bahay, baka isipin pa nila Mama na nababaliw na ako. Nakakabaliw nga isipin na mag-isa lang ako nagsasalita, pero I just remind you that I am perfectly normal, wala akong sapak sa utak okay. It just became a habbit, and I don't know why and how it became a habbit. Siguro dahil doon sa imaginary friend kong kuno raw nong bata pa ako. Pero sa totoo lang, I have a feeling that when I'm talking to myself... ...somebody is actually listening.All Rights Reserved
Table of contents
Sign up to add Blue Eyes to your library and receive updates
or
You may also like
