Psychiatryk- dom dla zagubionych

Pamiętam wszystkie najważniejsze fakty z mojego życia. Pierwsze zakopywanie zwłok z ojcem, pierwszy pistolet przy skroni. To wszystko wydawało mi się normalne, jednak do czasu...
Teraz zostałem sam. Nie mam nikogo. Ojciec zawsze mówił że poza przyczepą jest zły świat i ludzie, którzy tylko czekają na moją śmierć, moje cierpienie.
Gdy umierał jego ostatnie słowa brzmiały ,,Zostań tu do końca''. Chciałem go posłuchać, naprawdę chciałem ale znaleźli mnie i zabrali ze sobą.
Od 3 dni siedzę w psychiatryku bo lekarze stwierdzili że mój stan jest zbyt poważny na zwykły szpital czy do dziecka.
Ale może zacznę od początku. Z tego co pamiętam to urodziłem się w przyczepie, nie znam dokładnej daty swoich urodzin więc każde urodziny ,,świętowałem'' w innym miesiącu, właściwie nikt nie przykładał do tego żadne wagi. Moja matka zmarła przy porodzie, przynajmniej taka wersja została mi przedstawiona. Mój ojciec-Will- nie wypuszczał mnie z ,,domu'' a nawet jeśli to tylko na chwilę, nie za daleko i zawsze z nim. Nigdy nie chodziłem do szkoły jak normalne dzieci, w domu tez mnie nikt nie uczył dlatego umiałem tylko mówić i czytać- kiepsko ale zawsze. Moim zajęciem od 4 roku życia była nauka przeróżnych sztuk walk, często bardzo brutalnych.