İnanmak başarmanın yarısı diyorlar
Peki ben inanmadığım için mi başaramıyorum yoksa bu söz sadece benim için mi geçerli. Neden hep iyi insanlar üzülür. Ya da şöyle söyleyeyim neden iyi insanlar hep kaybeder ben çok kaybettim ama hayatımda bi kez bile olsun iyi olduğumu düşünmedim çünkü düşünmeme izin vermediler...
Küçük bir kız çocuğusun. Annen, banan seni istemiyorlar, hatta doğduğun ilk günden itibaren istememeye başlamışlar. Günler, aylar, yıllar geçiyor sen onlarla onlar seninle birlikte büyüyor fakat severek mi büyütüyorlar seni kızım, hayır onlar seni hiçbir zaman sevmediki onlar seni istemediki sen onların seni sevdiğini düşündürüyorsun sonra büyüdükçe öğreniyorsun ki seni sevmemişler değil mi evet seni sevmediler. Okul çağına geliyorsun yine sevdiklerini zannediyorsun ama bi yandan da artık anlayabiliyorsun seni sevip sevmediklerini, sonra biraz daha biraz daha büyüyorsun ve hayatın gerçekleri ile karşılaşıyorsun ve sonra diyorsun ki umudunu yitirme...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."