Przyjaciółka zza szyby💕

Hej nazywam się Natalia I mam 15 lat. Leżę w szpitalu już od 3 miesięcy, ale nadal nie wiem co mi jest. Jedyną osobą, która mnie tu odwiedza jest moja mama. Fakt faktem nawet ona żadko tu bywa. Tata pracuje za granicą I wraca co 2 miesiące. A ktoś przecież musi się zająć moin rodzeństwem. Złaszcza, że jest na całkiem sporo. Mam siostrę I brata. Troszkę tak jak w tej piosence dla dzieci, no ale tam przecież wszyscy są szczęśliwi. O naszej rodzinie można naprawdę dużo powiedzieć, ale nie że wszyscy są szczęśliwi. Jak dla mnie to nawet ciężko jest nas nazwać rodziną, bo chyba jedyne co nas łączy to krew... No, ale nie ważne. Wróćmy może do tematu szpitala. Kiedyś upierałam się przy tym, że szkoła to najgorsze co mnie spotkała, (z resztą chyba nie jestem jedyną osobą, która tak uważa), ale teraz jestem pewna, że nie! Tym miejscem jest szpital. Co prawda pielęgniarki I lekarze są mili, ale umówmy się w szpitalu nie leży się bez powodu. Na przykład taka ja on kąd tu trafiłam naprawdę cierpię. Wszystko mnie boli I nie mogę się normalnie poruszać. Czuję się tu trochę jak w psychjatryku. Jestem sama na sali, a okna są za kratami. Jakby się bali, że in zwieje. Wsumie nawet chciałabym to zrobić, ale igła w ręce I ta okropna kroplówka wszystko utrudnia. Ciężko jest mi się chociażby wymyć więc o uciekaniu nie ma mowy. Od kąd tu jestem nie widzałam nikogo w moim wieku. W salach obok też nikogo nie ma...