Sıfır

Bu hikayedeki karakterler gerçek. Belki hepsi farklı yerlerde. Belki isimleri değişti ama hepsi gerçek. Ben sadece karakterleri karşılaştırdım satırlarımda.
Ben bu hayattan sadece bana bir şeyler katmasını sonsuz karanlığıma kadar karanlığa beni alıştırmasını bekledim. Sonsuz karanlığa ön hazırlıktı yaşamak benim için kısaca.
Ama herkes için böyle değildi. Ben Ödül'düm. Ve hayatın ön hazırlık değil hikayenin sonu olduğunu bana anlatacak aydınlıklar parlayacaktı.

''Peki Desdemona elinde miydi Romeo’nun Juliet’i sevmemesi.''

''Ne dinliyorsun?'' dedim.
''En sevdiğim şarkıyı.'' dedi düz bir sesle. İçinde kırık bir şeyler vardı.
Kulaklıklarının birini kulağından alıp kendi kulağıma taktım. Hiç ses yoktu.Müzik yoktu. Daha o anda anladım onun en sevdiği şarkı sessizliğiydi.
O günden sonra benim de en sevdiğim şarkı senin sessizliğin oldu,Ödül.Hani insan en sevdiği şarkıyı başkalarından kıskanırmış ya, umarım sen kıskanmazsın. Çünkü şu ana kadar beni bu kadar çok anlayacak bir sessizliği kimsede, hiçbir kelimede, ya da notada duymadım,bulamadım.

(Hikayede geçen mekanlar gerçektir.Karakterler gerçektir.Sadece olaylar kurgudur.Bu yüzden karakter fotoğrafları yayınlamayacağım.Bütün karakterler biz onları nasıl hayal ediyorsak öyledir sözüne de inanırım.)