HAYAT SAHİDEN ÇOK ACIMASIZ!!!

Bazı şeyleri unutamıyorum. Bazen de kendi kendime gülüyorum. Bana bunu kim yaptı. Sormadan kendime edemiyorum. Daha 10 yaşımdayken babamı kaybettim. Biliyorum babam arkamda yok! Babalar kızlarına çok düşkünmüş arkadaşlarım öyle dedi. Adalet mi bu! Ben babamı küçükken kaybettim. Yüzünü de hayal meyal hatırlıyorum. Anneme sormak geliyor içimden. Ama annem ömrüm boyunca hele bir de babamı kaybettikten sonra hayatı bana zehir etti. Her gece gözyaşlarımı tutamıyorum. Annemi de bırakıp gidemiyorum. Niye mi? Onuda sonra anlatırım....
Zor geliyor hayat çalıştığım yere yetişmek. Her gün annemin yaptığı morkukları kapatmak. Kardeşlerim benim yaşadaığımı yaşamasın diye uğraşmak. Zor işte hayat zor geliyor.

Hani adalet benim yaşamındaki adaletide bana da gösterse ne...