Far Away

"I know you know me! But why are pretending that you are not??" he said.

"I'm sorry baka lang kasi napagkamalan mo lang ako na ako yung taong hinahanap mo, pero pasyensya kana a pero hindi kita kilala eh sana mahanap mo na yung taong hinahanap mo sige una na ako" sabi ko habang papa-alis sa aking kinatatayuan, pero bago paman akong tuluyan na makaalis ay hinawakan nya ang kamay ko.

Nang dahil roon ay napatingin ako sa kanya,pagkatingin ko sa kanya ay may namumuong luha na sa kanyang mga mata.

Kahit na ipinagpipilitan nya talaga na kilala ko sya pero wala eh! Hindi eh! Hindi ko talaga sya kilala.

"Magiging okay ka din mahahanap mo rin yang taong hinahanap mo siguro sa tamang panahon tiwala ka lang may tutulong sayo!"sabi ko sa kanya sabay yakap ng mahigpit.Kahit man lang sa pamamagitan ng yakap ay gumaan ng kaunti ang kanyang nararamdan.

"Anong ibig mong sabihin na may tutulong sa akin??"sabi ng lalaki.

"Are admitting that ikaw nga ang taong hinahanap ko?"dagdag pa nya.

Umaliwalas bigla ang mukha nya pero nawala agad ito dahil sa sinabi ko.

"No,not me your friends silly you have your friends to help you ,what is the meaning of your friendship if you don't help each other right?"sabi ko sa kanya.

"Smile i like seeing your face on a smile!"dagdag ko naman.

"yeah i have my friends"he said.

"I've got to bye"and with that i walk away from him.I did not catch what he's saying because his mumbling by himself, and also i'm too far to hear what he's saying

"But i know its you!(sigh)"

"I'm so near to you that i can talk or take within a short period of time, but you....you are so far away from me that you can't even recognize me!!"