NEFES

"Hatırla! diye bakma yüzüme unuttum,unuttum,unuttum seni."dedi genç kız gözyaşları yanaklarında ince bir yol çizerken.Genç adam dayanamadı kızın ağlamasına.Önünde eğilip baş parmaklarıyla kızın göz yaşlarını sildi.Ama göğsünden itilmesiyle afalladı.
"Sakın,sakın dokunma bana."
O kızıl saçlara,masmavi gözlere,kırmızı dudaklara nasıl dokunmazdı?Onu bulmuşken bir daha nasıl kaybederdi?Genç kız onun olan siyah saçlarsız,yemyeşil gözlersiz,kıpkırmızı dudaklarsız nasıl yaşardı?Ama gurur her şeyin önünde geliyordu."AŞK"bile olsa.Genç adam kızı yavaşça bileklerinden kavrayıp kaldırdı.Sımsıkı sarıldı sevdiği kadına bir daha bırakmayacakmış gibi.Ama genç kız kararlıydı.Ona yaşatılan acının aynısını yaşatacaktı adama."İstemiyordu artık onu."Tabii bunu söyleyen beyniydi.Ya kalbi,kalbi niçin hala böyle ilk günkü gibi heyecanla atıyordu?Niye onu her gördüğünde nefesi kesiliyordu peki?İşte bunun cevabını bulamıyordu.Özlemişti genç adamı.Kokusunu içine çekmeyi,saçlarına dokunmayı,gözlerine bakmayı,dudaklarını teninde hissetmeyi...Her şeyini özlemişti.Kollarını sevdiği adamın beline dolayıp kafasını göğsüne yasladı.Kokusunu içine çekip sıkıca sarıldı.Bir kaç dakikanın ardından adam kızın belinden tutup onu kendinden biraz uzaklaştırdı.Yeşil ve mavi renkler birbirine ahenk katarken ikiside birbirlerinin dudaklarına kenetlediler gözlerini.Adam daha fazla dayanamayacağını anladığında dudaklarını kızın dudaklarına bastırdı.Sert bir tutkuyla öpüşmenin ardından birbirlerinden ayrıldılar.Adam kızın kafasını göğsüne yasladıktan sonra kulağına eğilip
"Affettin mi beni sevgilim?"diye fısıldadı.Genç kız adama daha sıkı sarılıp
"Affettim sevgilim."deyip sevdiğinin kalp atışlarını dinledi.Bu kalbin sahibi kendisiydi artık...