Elindeki mavi papatyayı yere bıraktı ve sevdiği adama gülümsedi. İçindeki kıvılcımlar yavaş yavaş ateşe dönüşüyorken, sevdiği adama tekrar tekrar baktı. Ateşi sönüyormuş gibiydi fakat bilmiyordu ateşinin yeniden alevlendiğini... Günler hızla akıp geçerken elimdeki mavi papatyaya baktım. Bu bana son mavi papatyası idi. Bana son hatırası... Yalnızlık hem zor hem de berbattı fakat şimdi alışmaya başlamıştım, onun yokluğuna. Kalbimdeki güçsüzlük hissini mavi papatyama aktarırken, bir şey fark ettim. Ben büyüyordum, insan yalnız kaldığı zaman büyür müydü ki? Yazılma Tarihi: 28/05/18