Karanlığın Kalpleri

Çünkü gülüşün karanlığımdaki tek aydınlık Damla...Hayallerim aydınlığına ulaşmak.. seninle yaşamayı öğrenmek için varoldular.

Geçmişim yok belki ama geleceğim sen varken önemsiz kalıyor o geçmişim , beni bırakma bunu bana yapma Damla...

Daha bi dakika bile ayriyken özlüyorum. Şimdi şimdi ben buna nasıl dayanayim. Beni hiç düşündün mü? Seni unutmamak için her şeyi yapacağım çünkü ben seni bedenimle değil ruhumla, ruhumun kötülüklerinden kaçarak ruhumun en güzel yerinde sevdim. Kalbimle sarıldım.kollarim sadece bi vasitaydi.
Kalbimi seninle doldurmuştum.Sen gittikten sonra büyük bi boşluk oluştu kalbimde..

Aradan bi kaç gün geçmişti. Rüyalarımdaydı. Sanki gerçekti o buradaydı. Beni bırakmamıştı Damla'm . Tekrar yavaş yavaş uykuya daldım.
'Yanıma gel aras bana gel çok özledim seni sesini, kokunu, bana güzelim demeni öyle özledim ki yaklaş bana aras aras aras...'

Karşımdaydı. Ona doğru koştum. Ben yaklaştıkça geri geri gidiyordu. Arkasını dönmüş gidiyordu. Son kez arkasına dönüp bana baktı
'Beni bul aras senin olan bu kalbi bul bul...'
Dedi. Daha sonrada beyazların arasında bir anda kayboldu.

Olduğum yerde yataktan dogruldum. Olamazdı. Bu da rüya olamazdı. Damla burdaydi. Yanımdaydı. Ayağa kalkıp heryere baktım. Ama yoktu.
''BU BIR GERÇEKTI.ARTİK DAMLA YOKTU! YOK! YOK