Son soluk penceremin camına düşen yağmur damlaları gibisin sevdiğim. Önce cam buğulanıp etraf görünmez oluyor. Aynı sen varken benim kimseleri görmediğim gibi. Sonra yağmurun durmasıyla birlikte penceremin camındaki damlalar da yok oluyor. Aynı senin zamansız gidişin gibi. Ve o damlalardan geriye penceremin camında izler kalıyor. Ne tevafuk ki senden de geriye kalbimde bıraktığın derin yaralar kalıyor...?