Nihan o yangınların içinde kaç kez boğuldu, o yangınlarla kaç kez savaştı sayıları bile belirsiz...
Kalbinin ağırlığı ruhuna dar geliyordu...
Gitmek çözüm müydü?
O an için belki öyleydi...
Ama esas acıları şimdi başlayacaktı...
Ruhu kalbine dar gelip, sancıları bir bir yoklayıp simsiyah olacaktı...
Kalbine inen aşk acısı zift karası gibi yapışıp asla onu terketmeyecekti...
Ölene kadar...
O acıyla yoğrulacaktı...
Her geçmişin kanayan bir yarası vardı...
Tıpkı Nihan'ın kanayan yüreği gibi...
Denizde başlayan bir sevda...
Çetrefilli o yollardan geçerek Nihan'ı en olmadık uçurumun kıyısına attı...
Nihan sadece gitmiyordu, yüreğinin yangınını parça parça savuruyordu. Ama bilmiyordu ki nereye gitse yüreğindeki acıyı da götüreceğini...
"KALBİM, TEK BİR SEVDANIN NEFESİ VAR. VAZGEÇTİĞİM DEĞİL, YENİDEN DOĞDUĞUMDUR BENİM SEVDAM!"
Ellerim hala kalbimdeydi.Bu ev benim evimdi.Bu adam benim evim olacaktı.Ve o yanımda olduğu sürece ben hep iyileşecektim,hep iyi olarak kalacaktım.Ben Ahu,bu benim Rüzgar'ıma kavuşma hikayem..."