Hayatını hayalleriyle süsleyen bir kadındım. Ama hiç hayalini kurduğunuz şeyin gerçek olmayacağını bile bile hayal kurdunuz mu? Ya da bu hayallerin gerçek olmayacağını anlamışken gerçek olmaya doğru gitti mi? Peki hayalini bile kuramadığınız kadar mutlu olmaya adım adım yaklaştınız mı? Ben yaklaştım ve hayalimin gerçek oluşunu izlemeye koyuldum. Asla pes etmedim, edemezdim de zaten. Beni, bizi yaşatan hayallerimiz değil miydi zaten? Kim bile isteye yaşamayı bırakır ki?
***
"Ne bileyim," dedim. "Sanki biri gelip beni bu rüyadan uyandıracak gibi hissediyorum."
Kaşlarını çattı. "Neden bunun bir rüya olduğunu düşünüyorsun?" Sevdiğim adam karşımda durmuş ve bana bakıyordu, bu rüya da değil de ne olurdu ki?
"Çünkü gerçek olamayacak kadar muhteşem." Kolumun acısıyla yüzümü buruşturdum ve kolumu ovaladım.
"Bak bakalım rüya mı değil mi?" Asel dibimde durmuş bana sırıtıyordu. Kolumu cimciklemişti.
Ama bunun gerçek olduğunu anlamıştım. Joonhyung kolumu okşamaya başlamıştı.
Bir yanımda sevdiğim adam öbür yanımda ise can bildiğim kardeşim, arkamda ise koskocaman ailem. Bir insan bu hayattan daha başka ne ister ki?