Ποτέ πιο Μόνοι

«Έχεις νιώσει ποτέ την καρδιά σου να σπάει; Να χωρίζεται σε εκατοντάδες μικρά θραύσματα και να σκορπίζεται σ' ολόκληρο το κορμί σου, για να σε παραλύσει και να σε βουλιάξει και να σε πνίξει μέσα σε μια στιγμή μονάχα; Έχεις φανταστεί, ως συνέπεια αυτού του πόνου σου, το μυαλό σου ν' αχρηστεύεται και το κορμί σου να λιώνει; Να θέλεις όσο ποτέ άλλοτε να σβήσεις, να εξαφανιστείς; Εγώ το έχω νιώσει. Εκείνη τη νύχτα η καρδιά μου διαλύθηκε δυο φορές. Μια με την λάμψη στις καφετιές του ίριδες που έσβησε μόλις μας είδε, κι άλλη μια όταν μου έκλεισε το μάτι, μου έστειλε ένα φιλί από μακριά και απομακρύνθηκε. Κι έχει μείνει έτσι από τότε· σπασμένη και με τα θρύψαλα της θλίψης μου να ρέουν σ' όλο μου το αίμα».

Σ' ένα δυστοπικό μέλλον όπου η κοινωνία υπαγορεύει οτιδήποτε αφορά στα άτομα που την αποτελούν, μέχρι και λεπτομέρειες του ιδιωτικού τους βίου, μια κοπέλα προσπαθεί ν' αναδειχθεί νικητής στον δικό της προσωπικό πόλεμο. Την ίδια στιγμή ένας μοναχικός στρατιώτης της μαθαίνει πόσα της έχουν στερήσει, μέσα από την συνειδητοποίηση του ότι δεν μπορεί πια να επιλέξει ούτε το ποιον θα ερωτευτεί.