OMNIPHOBIA

Naranasan mo na bang manginig sa takot? Yung hindi mo alam kung saan nanggagaling, pero ramdam mo - may nanonood.
Yung tipong tahimik ang paligid, pero ang puso mo, kumakabog nang walang dahilan.
Hindi ito guni-guni. Hindi ito larong pambata.

Oo, minsan iniisip mo lang, "Imahinasyon ko lang 'to."
Na baka dala lang ng antok, ng pagod, ng kamusmusan.
Pero paano kung hindi?
Paano kung ang akala mong panaginip lang ay isang pinto papunta sa isang mundong hindi para sa atin?

Akala mo sa simula, ikaw lang ang gumagalaw sa mundong ito.
Pero habang lumilipas ang mga araw, unti-unti mong napapansin...
may mga matang laging nakasunod.
Mga aninong hindi mo nakikita, pero alam mong nariyan.
Hindi sila napapagod. Hindi sila umaalis. Naghihintay lang sila - sa tamang oras.

Kanino ka tatakbo kapag pati ang sariling repleksyon mo ay hindi mo na makilala?
Saan ka magtatago kapag ang bawat pader ay may pakiusap na hindi mo marinig,
pero ramdam mo sa balat mo - malamig, mabigat, bumabalot?

Kung katulad mo ako, na araw-araw hinaharap ang takot na hindi kayang ipaliwanag ng siyensya,
na bawat gabi ay isang bangungot na hindi mo na kailangang matulog para maranasan...
samahan mo ako.

Tuklasin natin ang mundong itinatago ng liwanag.
Ang mga kwentong hindi ikinukwento ng iba - dahil ayaw nilang maulit.

Sa mga kwarto na tila ba may sariling hininga.
Sa mga hakbang na laging nauulit kahit hindi ikaw ang gumagalaw.
Sa mga boses na pabulong lang, pero diretso sa isip mong pagod na sa pagkalito.

Ang takot ko... hindi basta takot.
Ito'y walang simula, walang wakas.
Ito'y paikot-ikot. Paulit-ulit. Nakakabaliw.
At sa bawat araw, tila mas lumalapit siya. Mas nagiging totoo.
Mas... buhay.