KUKLA

Sen benim ölüm çiçeğim.

Sen benim her kokladığımda ölüme biraz daha yaklaştığım canım sevgilim.

Biliyorum, bir gün gelecek ve seni son koklayışım olacak. O gün gelesiye kadar sana söz, seni hep seveceğim.

Bizim aşkımız yalanlarla yapılanmış bir aşk. Bir ev düşün depreme dayanıksız, araba dahi geçse sallanan ama yıkılmayan bir ev. İşte o ev bizim aşkımız. Ne kadar sallansak da asla yıkılmayan biz. Ama biliyorum o ev bir gün yıkılacak. Yıkılırken ise içinde sadece ben olacağım. Sen ise dışarıda yıkılışı izleyen o topluluğun içinde.

O kahvenin en koyu tonu olan gözlerin yaşlardan renk değiştirmiş, kardan dolayı beyaza bürünmüş o güzelim saçların ve o dokunmakla içime huzur veren birazcık uzamış sakallarınla, dizlerinin üzerine çökmüş benim için ağlarken ben seni, senin beni asla göremeyeceğin bir yerden izliyor olacağım. Benim için artık ağlama, kıyamam yapamam bunu. Beni bu hale getiren her ne kadar sen olsan da yapamam. Senin göz yaşlarına dayanamam. Hadi artık ağlama. Bu hayatta beni sevdiğin için sana teşekkür ederim. Bana yaşattığın acılar ne kadar ağır olursa olsun sana olan aşkımdan daha ağır olmayı başaramadı. Ve son kez sevgilim;
- Seni hala çok seviyorum...

Yekta'nın dudaklarından tek bir isim süzülmüştü:

" BULUT."