KÜL OL

Koşmaktan ayaklarımın altı acımıştı. Göğsüm sıkışıyordu. Belki acıdandı belkide koşmaktandı. Bu dünyanın acımasız olduğunu çocukken düştüğümde kaldıracak bir ailemin olmadığında anladım. Dizin kanar ama onu temizleyecek öpecek, öptükten sonra 'Geçti mi?' diyecek birileri yok.

Dünya adaletsiz ve acımasız bir yer. Bizim gibi acılarla büyüyen çocuklarla dolu ve hiç yardım eli uzatan yok. Biz farklı nedenlerle ama aynı acılarla geldik bu iğrenç dünyaya. Annelerimizin karnından doğmadık. Küller doğmaz. Biz daha anne karnında kaderlerimiz yanarak dünyaya bedenen gelen çocuklardık. Hepimizin yolu aynı yerde birleşti. Ruhumuz biz daha dünyaya gelmeden bu yetimhaneye saklanmıştı.

Anneannem annemin öldüğü gün ben artık kül oldum demişti. Nasıl yani diye sormuştum. ''İnsanlar çok güzel günler geçirir güler eğlenir aşık olur sever sevilir ama acıların ağır bastığı gün insanlar kül olur, o güzel günlerde yanar ama acıları en sonunda onu küle çevirir'' demişti. Büyüdükçe o kadar haklı dedim ki bu sözü kendime felsefe biçtim.