Nostalgia zwana smutkiem

Zaczynam tracić nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze poczuję cokolwiek. Nie. Wróć. Nie zaczynam tracić nadziei. To by oznaczało, że gdzieś tam na dnie, gdzieś głęboko wciąż ją jeszcze posiadam. A przynajmniej jakąś jej cząstkę. A to nie prawda. Na dnie mnie nie ma już nic. Nic, prócz tego kim byłem kiedyś i kim nie jestem teraz. Już dawno straciłem nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze poczuję cokolwiek.