Της χρυσής τριανταφυλλιάς τα μαύρα πέταλα που μπλέ πέτρα θα κρύψουν και φτερά θα ανακαλύψουν, τον πόνο θα της φέρουν και το μελλον θα επαναφέρουν όπως ήταν αρχικά σκοτώνοντας αυτόν που πιο πολύ αγαπούσε. "Τι νοήμα έχει το να ζω την κάθε μέρα όταν εσύ δεν είσαι εδώ?"είπα και έκανα ένα βημα πιο κοντα στο τέλος μου. "Αν δεν δε σε βλέπω αν δεν μπορώ να σε αγγίξω; " είπα συνεχίζοντας να περπατάω αργά προς το μέρος του μεγάλου πλάτανου που υπήρχε στην άκρη του γκρεμού. "Γιατί;"φώναξα απελπισμένα και δάκρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα μάτια μου. "Γιατί ;Νόμιζα πως με αγαπούσες... Αλλα εσύ έφυγες τόσο γρήγορα και εγώ θα σε ακολουθήσω. " πρόσθεσα οταν πλέων ειχα φτάσει στην άκρη του γκρεμού. Εβγαλα το κολιέ μου και το άφησα στις ρίζες του μεγάλου δέντρου. Γύρισα τη πλάτη μου στο κενό που λιγο πριν βρισκόταν μπροστά μου και το άφησα να με παρασύρει. "Σ' αγαπώ. " Προειδοποίηση Μην σχολιάζεται τα πρωτα κεφαλαια το ξερω οτι ειναι χάλια γραμμένα. {Lalia. 💛}