Sana İhtiyacım Var

Sıkıca belimi kavrayan elleri nefes alışımı hızlandırırken, gözümün önüne gelen görüntüler durumumun kötüye gittiğine bir işaretti. Hafiften titremeye başlayan vücudum da öyle...

Neredeyse çenesine gelen başımı kaldırıp yüzüne bakamıyordum. Yaşlarla dolan gözlerimi ve aciz bakışlarımı görsün istemiyordum. Nefesi gittikçe yüzüme yaklaşırken kendimi sakinleştirmem daha da zorlaşıyordu.

"Ne olur bırak, kendinde değilsin!"

Derin bir nefes çektim içime.

"Lütfen bırak, yalvarırım gideyim! Lütfen!"

Tekrar solumaya çalıştım havayı.

"Hayır! Hayır!"

Zihnime doluşan sesler ve görüntüler titrememi gittikçe artırıyordu. Hissettiğim şey saf korkuydu.

Çeneme temas eden el, başımı yukarı kaldırdığında karşımdaki görüntü ile zihnimdeki görüntü yer değiştirmişti. Dudaklarının dudaklarıma temasıyla hızla onu kendimden uzaklaştırdım. Gözümden bir bir akıp giden damlalar çaresizliğimin temsiliydi adeta.

Şaşkınca bakan gözleri ne olduğunu anlamaya çalışır gibiydi. Zar zor aldığım nefeslerin ve uğuldayan kulaklarımın ardından bana seslenişini duyuyordum. Ama cevap verecek taakatim yoktu.

Dizlerimin üzerine düşerken, bir kez daha uğradığım haksızlığın ağırlığı altında ezilmiştim.